Moeder zijn….een baan waar ik volgens mij nooit echt in zal uitblinken. Een baan die me enorm de behoefte geeft om te gaan job hoppen. Een baan die tot mijn grote vreugde geen beoordelingsgesprek heeft.  Zo vaak ben ik van mening dat deze baan mij dus niet op het lijf geschreven is. Ik heb toen ik eraan begon denk ik een paar kwaliteiten in het functieprofiel over het hoofd gezien.

Geduld

Geduld blijkt toch iets te zijn waar iets eerder dan gewenst een einde aan komt. Zo kan ik eigenlijk geen huiswerk maken met mijn 2 oudsten. Na 4 keer uitleggen, stimuleren en diep ademhalen gaat bij mij de explosiemodus aan. Ik snauw, en wordt kortaf….de gezellige ”kom laten we samen je huiswerk maken” slaat om in een van mijn kant “dat heb ik nou al 100 keer uitgelegd” en het antwoord van mijn kinderen “ik wil met jou geen huiswerk meer maken mam”.

Slaap tekort

Chronisch slaaptekort, hoe erg kan het zijn dacht ik…nou daar ben ik inmiddels wel achter…Heeeuuul erg! Het woord 2 persoonsbed gaat bij ons dan ook echt niet op. Bij ons is het iedere nacht minimaal een 3 maar nog vaker een 4 persoonsbed. Ook van uitslapen hebben mijn schatten nog nooit gehoord. Als we 6.30 uur halen in het weekend mogen we spreken van uitslapen.

Bemiddelaar

Met z’n allen aan een grote tafel, spelletjes doen, lachen, gezellig tafelen. We doen het wel…nou ja we proberen het, maar het eindigt echt altijd in ruzie. Samen is voor onze kinderen toch meestal samen ruzie maken. En dan proberen de sfeer erin te houden, ik gooi er de hele dag clichés uit: laat elkaar met rust, wees lief, stop met pesten…erg veel indruk maak ik niet. Pas als ik mijn exorcist gezicht opzet en mijn liefdevolle stem tot ongekende hoogte breng zitten ze (een heel eind bij elkaar uit de buurt) geschrokken rustig voor de t.v.

En zo zijn er van het moederschap nog wel een aantal eigenschappen die ik zou moeten bezitten, maar die door mij nog onontdekt zijn. Het horror scenario is het eindigen in een “klaagmoeder”. Een moeder waarbij er altijd iets te zeuren en zaniken is, waar geen lachje meer vanaf kan. Een moeder waar je het liefste met een boog omheen loopt omdat er nooit iets gezelligs uit haar mond komt.

Gelukkig kan er bij mij nog regelmatig een lachje vanaf. Blijf ik ondanks dat ik eigenlijk altijd haast heb toch nog even staan voor een gezellig kletspraatje en een kopje thee en lukt het mij toch steeds weer om na een slecht moment of een slechte dag toch weer vrolijk de (moeder)draad op te pakken. En is dat niet de allerbelangrijkste eigenschap van het moederschap? Schouders eronder, zand erover en lachen om je eigen zwaktes.

Gelukkig duurt het moederschap nog heel erg lang en blijven je kinderen ondanks alles je trouwste fans….waar vind je tegenwoordig nog zo’n vergevingsgezinde baas?

Na 2 uur vragen krijgt Jack (bijna 3 jaar) eindelijk zijn appeltje, terwijl ik gehaast zijn appel in partjes snij fluistert hij “Ik vind lief”. Ik loop naar de tafel, sluit mijn laptop af en kruip met hem op de bank om samen een appeltje te eten. Ik mag weer een streepje zetten achter geduld!